Muzyka country, country and western music – odmiana muzyki rozrywkowej, powstała w USA w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku z połączenia folku i bluesa.
Pierwotnie prosta, oparta na trzyakordowym schemacie i instrumentarium składającym się z akustycznej gitary, skrzypiec i prostego zestawu perkusyjnego, wywodziła się z ortodoksyjnego folku z Appalachów. Z czasem wypracowała bardziej złożone instrumentarium, a jej forma stała się bardziej wyrafinowana. Zaczęła ulegać wpływom innych gatunków muzyki rozrywkowej takich jak: jazz, rock and roll, (który początkowo wiele czerpał z jej doświadczeń), rock i pop.
Operuje stosunkowo prostym instrumentarium, na które obok sekcji rytmicznej składają się charakterystycznie brzmiące: gitara stalowa (odmiana gitary hawajskiej); gitara i harmonijka ustna, a często także: banjo, skrzypce i pianino, tzw. honky tonk (celowo nieco rozstrojone). Utwory country to z reguły dynamiczne, proste piosenki oparte na schemacie rockandrollowym i liryczne ballady, nierzadko w rytmie walca. Ich teksty opowiadają o codziennych sprawach zwykłych ludzi (miłość, praca, zabawa, problemy finansowe, kłopoty z dziećmi itp.).
Jedną ze znanych imprez muzyki country jest międzynarodowy Piknik Country odbywający się co roku w Mrągowie.
Z czasem muzyka country wykształciła mnogość podgatunków i stylów. Do najważniejszych należą:
-country rock
-country alternatywne
-bluegrass
-współczesne country
-country pop
-Honky Tonk
-progresywne country
-tradycyjne country
-western swing
Pochodzenie muzyki country:
-Appalachian folk music
-Maritime folk music
-Gospel
-Anglo-Celtic music and Old-time music
Czas i miejsce powstania muzyki country to: początek XX wwieku, zachodnia Kanada, południowe Stany Zjednoczone
Instrumenty do muzyki country to takie jak:
-gitara
-skrzypce
-fortepian
-harmonijka
-gitara basowa
-perkusja
-mandolina
-banjo
-kontrabas
Największa popularność muzyki country: od lat 20'-stych XX wieku, Stany Zjednoczone, Kanada, Australia, takze Wielka Brytania, Irlandia, Skandynawia i Nowa Zelandia. Europa.
Gatunki pokrewne muzyki country to takie jak:
-rock and roll
-Roots rock
-Dansband
-Southern rock
-Heartland rock
Podgatunki muzyki country to:
Bakersfield sound - Bluegrass - Close harmony - Honky tonk - Jug band - Lubbock sound - Nashville sound - Neotraditional country - Outlaw country - Red Dirt - Western swing - Texas country
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym:
Alternative country - Country rock - Psychobilly - Rockabilly - Gothabilly - Cowpunk - Country-rap - Country pop - Country soul - Southern soul - Western swing
sobota, 26 listopada 2011
Jazz
Jazz – gatunek muzyczny, który powstał w początkach XX wieku zapoczątkowany około 1900 roku, na południu Stanów Zjednoczonych w dzielnicy prostytutek Storyville w Nowym Orleanie jako połączenie muzyki zachodnioafrykańskiej i europejsko-amerykańskiej. Stanowi połączenie muzyki ludowej, artystycznej i rozrywkowej. Samo słowo jazz pojawiło się w 1915 roku i choć nie wyjaśniono tego ostatecznie, prawdopodobnie jest żargonowym określeniem aktu seksualnego.
Jazz charakteryzuje się rytmem synkopowanym, a także dużą dowolnością interpretacyjną i aranżacyjną oraz tendencją do improwizacji. Miało to związek z faktem, iż pierwszymi twórcami tego gatunku byli przeważnie nieznający nut potomkowie niewolników.
Według niektórych muzykologów jazz jest raczej formą interpretacji niż stylem muzycznym.
James Lincoln Collier wyróżnia trzy podstawowe atrybuty jazzu: swing, funkcję ekstatyczną i kod indywidualny.
Swing to w ujęciu Colliera wywodząca się z praktyki czarnych muzyków istota rytmiki jazzowej, polegająca na specyficznej lekkości i sprężystości rytmu. W aspekcie technicznym polega na podziale taktu na nierówne, niemożliwe do zapisu muzycznego jednostki rytmiczne, okazjonalnym stosowaniu vibrato, urozmaiceniu linii melodycznej akcentami rytmicznymi i częstych zmianach dynamiki, wywołującej efekt specyficznej „mowy” instrumentów.
Funkcja ekstatyczna jazzu wywodzi się z religijnego charakteru zachodnioafrykańskich tańców obrzędowych i zaznacza się w jazzie przede wszystkim w trakcie tzw. jam sessions, improwizowanych koncertów. Improwizacja i wzajemna inspiracja muzyków prowadzi do czynnego zaangażowania słuchaczy, wyrażającego się w aplauzie, okrzykach, oklaskach itp.
Kod indywidualny jazzu to identyfikujący wykonawcę sposób komunikacji między nim a słuchaczem, przejawiający się w kreacji melodii, vibrato, ostrości i zmianach natężenia dźwięku, zaniku dźwięku itp.
Jazz powstał na drodze złożonego, wielofazowego procesu, w którym można wyróżnić etap rozwoju afrykańskiej muzyki ludowej i inkorporacji do niej elementów muzyki amerykańsko-europejskiej, wyodrębniania się gatunków muzycznych stanowiących źródła jazzu (negro spirituals, plantation songs, blues, ragtime) oraz krystalizowanie się nowego nurtu muzycznego w końcu wieku XIX.
Ludność murzyńska była sprowadzona do Ameryki Północnej już w wieku XVI i XVII – jej muzyka towarzyszyła ekstatycznym obrzędom, tańcom, zajęciom codziennym. Ze względu na warunki życia i korzenie instrumentarium tej muzyki było proste, miała ona przede wszystkim charakter wokalny (często posługująca się falsetem), o nieskomplikowanej melodyce. Powszechnie stosowana w niej była heterofonia. Forma wykonawcza to często tzw. call-and-response – zawołanie lub pytanie głosu solowego i odpowiedź chóru.
Na pieśni murzyńskie tego okresu wywierała też duży wpływ hymnodia protestancka, a w niektórych rejonach muzyka francuska i hiszpańska. Wpływy muzyki protestanckiej to przede wszystkim hymny i psalmy, zawarte w śpiewnikach tekstowych lub zawierających też melodie opracowane na wiele głosów, np. The Bay Psalm Book (Cambridge, Mass., 1640) czy XVIII-wieczne hymny T. Buttsa, J. Cennika, J. Newtona, I. Wattsa, G. Whitefielda i J. i Ch. Wesleyów.
W wieku XIX z tej syntezy w muzyce czarnej ludności Stanów Zjednoczonych wyklarowały się nowe style i gatunki muzyczne, kluczowe dla genezy jazzu: white spirituals, obejmujące religious ballads, folk-hymns i revival spirituals oraz negro spirituals, obejmujące ring-shout, song-sermons, jubilee, spiritual mellows i gospel songs, które razem z plantation songs weszły w skład kultury tak czarnych, jak i białych Południa.
Kolejne gatunki to trudne do zdefiniowania blues i ragtime. Ragtime powstał jako przeniesienie na fortepian stylu gry na banjo, charakteryzuje się rytmem krzyżującym się lub synkopowanym, może być zapisywany nutowo. Blues charakteryzuje się nastrojowością, wywodzącą się ze spirituals oraz zawołań i zawodzeń (moans, field hollers).
W wieku XIX blues miał formę 12-taktową, po 1900 zyskał dużą popularność w rejonie Nowego Orleanu i Delty w stanie Missisipi. Do znanych śpiewaków bluesowych należą m.in. Blind Lemon Jefferson, Charlie Patton, John Lee Hooker, Muddy Waters, a śpiewaczek np. Gertrude „Ma” Rainey. W latach 20-stych. blues uzyskał klasyczną formę instrumentalną boogie-woogie, spopularyzowaną zwłaszcza przez kompozytora Saint Louis Blues W. C. Handy’ego.
Początkowa faza rozwoju jazzu wiąże się z Nowym Orleanem, miastem o bogatej tradycji muzycznej. Stamtąd pochodził jeden z najbardziej rozpoznawalnych muzyków tego gatunku, który upowszechnił jazz na całym świecie: wokalista i trębacz Louis Armstrong. Znaczenie dla rozwoju jazzu ma jednak także muzyka z Delty w stanie Missisipi.
Można wyróżnić kilka podstawowych okresów stylistycznych w historii jazzu: dixieland (ok. 1910 roku), jazz chicagowski (lata 20-ste.), swing (lata 30-ste.), bebop (lata 40-ste.), cool-jazz i hard bop (lata 50-siąte.), free jazz (lata 60-siąte.). W obrębie tych przemian stylowych nastąpiło przejście od polifonii (jazz nowoorleański, dixieland, jazz chicagowski) poprzez jazz symfoniczny i jazz big bandów po okres eksperymentów muzycznych, modalizmu i jazz rocka.
Wczesna historia jazzu w Polsce to lata 20-ste. (kiedy istniały swingujące zespoły muzyczne) i 30-ste. (istniał wtedy Jazz Club YMCA, muzykę jazzową popularyzowało radio). Pod koniec lat 30-stych. pojawiła się w Polsce swingowa faza jazzu, reprezentowana przez Henryka Warsa, braci A. i H. Goldów, Jerzego Petersburskiego, Szymona Kataszkę, Adiego Rosnera i Zygmunta Karasińskiego.
Po roku 1956 pojawiły się festiwale jazzowe (w 1956 roku Międzynarodowy Festiwal Jazzowy w Sopocie, w 1958 roku Jazz Jamboree). Nastąpiło wtedy szybkie przejście od jazzu tradycyjnego do jazzu współczesnego. Pojawił się też paralelizm rozwoju do prądów amerykańskich i europejskich. Powstało „Polskie Stowarzyszenie Jazzowe” (w skrócie PSJ) wydające płyty wykonawców tego gatunku.
Jazz inspirował w latach 20-ste. i 30-ste. wielu kompozytorów europejskich, m.in. Dariusa Milhauda, Maurice’a Ravela i Igora Strawinskiego. Zaznaczył się także w rytmice wiersza pozostającego w kontakcie ze Strawinskim T.S. Eliota. Pod koniec lat 50-siątych. wystąpiła fala zbliżenia między jazzem a muzyką poważną, określana jako „trzeci nurt” – należeli do niego Gunther Schuller, Karlheinz Stockhausen, Ornette Coleman, John Coltrane i Albert Ayler.
W Polsce jazzem inspirował się np. Bogusław Schäffer.
Z kręgów jazzu wywodzi się określenie All Stars („same gwiazdy”).
Pochodzenie jazz'u:
-blues
-folk
-marsz
-ragtime
Czas i miejsce powstania jazz'u: początek lat 1910' Nowy Orlean
Instrumenty to miedzy innymi:
-saksofon
-trąbka
-puzon
-klarnet
-skrzypce
-pianino
-gitara
-kontrabas
-perkusja
Największa popularność tej muzyki to: od roku 1920 - 1960. Popularny do dziś.
Podgatunki jazz'u to:
asian american jazz, jazz awangardowy, bebop, big band, chamber jazz, cool jazz,Ska-jazz, free jazz, gypsy jazz, latin jazz, mainstream jazz, mini-jazz, modal jazz, m-base, neo-bop, orkiestralny jazz, post-bop, stride, swing, trad jazz, third stream, wokaliza
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to:
Acid jazz • Afrobeat • Bluegrass • Bossa nova • Calypso jazz • Crossover jazz • Dansband • Deep house • Free funk • Funk • Hard bop • Humppa • Jam band • Jazz blues • Jazzcore •Jazz funk • Jazz fusion • Jazz rap • Jump blues • Kwela • Livetronica • Mambo • Manila Sound • Math rock • Mod revival • Modern Creative • No Wave • Novelty piano • Nu jazz • Nu soul • Post-metal • Rock progresywny • Punk jazz • Reggae • Rhythm and blues • Shibuya-kei • Ska • Ska jazz • Smooth jazz • Soul jazz • Swing revival • World fusion • Yé-yé
Jazz charakteryzuje się rytmem synkopowanym, a także dużą dowolnością interpretacyjną i aranżacyjną oraz tendencją do improwizacji. Miało to związek z faktem, iż pierwszymi twórcami tego gatunku byli przeważnie nieznający nut potomkowie niewolników.
Według niektórych muzykologów jazz jest raczej formą interpretacji niż stylem muzycznym.
James Lincoln Collier wyróżnia trzy podstawowe atrybuty jazzu: swing, funkcję ekstatyczną i kod indywidualny.
Swing to w ujęciu Colliera wywodząca się z praktyki czarnych muzyków istota rytmiki jazzowej, polegająca na specyficznej lekkości i sprężystości rytmu. W aspekcie technicznym polega na podziale taktu na nierówne, niemożliwe do zapisu muzycznego jednostki rytmiczne, okazjonalnym stosowaniu vibrato, urozmaiceniu linii melodycznej akcentami rytmicznymi i częstych zmianach dynamiki, wywołującej efekt specyficznej „mowy” instrumentów.
Funkcja ekstatyczna jazzu wywodzi się z religijnego charakteru zachodnioafrykańskich tańców obrzędowych i zaznacza się w jazzie przede wszystkim w trakcie tzw. jam sessions, improwizowanych koncertów. Improwizacja i wzajemna inspiracja muzyków prowadzi do czynnego zaangażowania słuchaczy, wyrażającego się w aplauzie, okrzykach, oklaskach itp.
Kod indywidualny jazzu to identyfikujący wykonawcę sposób komunikacji między nim a słuchaczem, przejawiający się w kreacji melodii, vibrato, ostrości i zmianach natężenia dźwięku, zaniku dźwięku itp.
Jazz powstał na drodze złożonego, wielofazowego procesu, w którym można wyróżnić etap rozwoju afrykańskiej muzyki ludowej i inkorporacji do niej elementów muzyki amerykańsko-europejskiej, wyodrębniania się gatunków muzycznych stanowiących źródła jazzu (negro spirituals, plantation songs, blues, ragtime) oraz krystalizowanie się nowego nurtu muzycznego w końcu wieku XIX.
Ludność murzyńska była sprowadzona do Ameryki Północnej już w wieku XVI i XVII – jej muzyka towarzyszyła ekstatycznym obrzędom, tańcom, zajęciom codziennym. Ze względu na warunki życia i korzenie instrumentarium tej muzyki było proste, miała ona przede wszystkim charakter wokalny (często posługująca się falsetem), o nieskomplikowanej melodyce. Powszechnie stosowana w niej była heterofonia. Forma wykonawcza to często tzw. call-and-response – zawołanie lub pytanie głosu solowego i odpowiedź chóru.
Na pieśni murzyńskie tego okresu wywierała też duży wpływ hymnodia protestancka, a w niektórych rejonach muzyka francuska i hiszpańska. Wpływy muzyki protestanckiej to przede wszystkim hymny i psalmy, zawarte w śpiewnikach tekstowych lub zawierających też melodie opracowane na wiele głosów, np. The Bay Psalm Book (Cambridge, Mass., 1640) czy XVIII-wieczne hymny T. Buttsa, J. Cennika, J. Newtona, I. Wattsa, G. Whitefielda i J. i Ch. Wesleyów.
W wieku XIX z tej syntezy w muzyce czarnej ludności Stanów Zjednoczonych wyklarowały się nowe style i gatunki muzyczne, kluczowe dla genezy jazzu: white spirituals, obejmujące religious ballads, folk-hymns i revival spirituals oraz negro spirituals, obejmujące ring-shout, song-sermons, jubilee, spiritual mellows i gospel songs, które razem z plantation songs weszły w skład kultury tak czarnych, jak i białych Południa.
Kolejne gatunki to trudne do zdefiniowania blues i ragtime. Ragtime powstał jako przeniesienie na fortepian stylu gry na banjo, charakteryzuje się rytmem krzyżującym się lub synkopowanym, może być zapisywany nutowo. Blues charakteryzuje się nastrojowością, wywodzącą się ze spirituals oraz zawołań i zawodzeń (moans, field hollers).
W wieku XIX blues miał formę 12-taktową, po 1900 zyskał dużą popularność w rejonie Nowego Orleanu i Delty w stanie Missisipi. Do znanych śpiewaków bluesowych należą m.in. Blind Lemon Jefferson, Charlie Patton, John Lee Hooker, Muddy Waters, a śpiewaczek np. Gertrude „Ma” Rainey. W latach 20-stych. blues uzyskał klasyczną formę instrumentalną boogie-woogie, spopularyzowaną zwłaszcza przez kompozytora Saint Louis Blues W. C. Handy’ego.
Początkowa faza rozwoju jazzu wiąże się z Nowym Orleanem, miastem o bogatej tradycji muzycznej. Stamtąd pochodził jeden z najbardziej rozpoznawalnych muzyków tego gatunku, który upowszechnił jazz na całym świecie: wokalista i trębacz Louis Armstrong. Znaczenie dla rozwoju jazzu ma jednak także muzyka z Delty w stanie Missisipi.
Można wyróżnić kilka podstawowych okresów stylistycznych w historii jazzu: dixieland (ok. 1910 roku), jazz chicagowski (lata 20-ste.), swing (lata 30-ste.), bebop (lata 40-ste.), cool-jazz i hard bop (lata 50-siąte.), free jazz (lata 60-siąte.). W obrębie tych przemian stylowych nastąpiło przejście od polifonii (jazz nowoorleański, dixieland, jazz chicagowski) poprzez jazz symfoniczny i jazz big bandów po okres eksperymentów muzycznych, modalizmu i jazz rocka.
Wczesna historia jazzu w Polsce to lata 20-ste. (kiedy istniały swingujące zespoły muzyczne) i 30-ste. (istniał wtedy Jazz Club YMCA, muzykę jazzową popularyzowało radio). Pod koniec lat 30-stych. pojawiła się w Polsce swingowa faza jazzu, reprezentowana przez Henryka Warsa, braci A. i H. Goldów, Jerzego Petersburskiego, Szymona Kataszkę, Adiego Rosnera i Zygmunta Karasińskiego.
Po roku 1956 pojawiły się festiwale jazzowe (w 1956 roku Międzynarodowy Festiwal Jazzowy w Sopocie, w 1958 roku Jazz Jamboree). Nastąpiło wtedy szybkie przejście od jazzu tradycyjnego do jazzu współczesnego. Pojawił się też paralelizm rozwoju do prądów amerykańskich i europejskich. Powstało „Polskie Stowarzyszenie Jazzowe” (w skrócie PSJ) wydające płyty wykonawców tego gatunku.
Jazz inspirował w latach 20-ste. i 30-ste. wielu kompozytorów europejskich, m.in. Dariusa Milhauda, Maurice’a Ravela i Igora Strawinskiego. Zaznaczył się także w rytmice wiersza pozostającego w kontakcie ze Strawinskim T.S. Eliota. Pod koniec lat 50-siątych. wystąpiła fala zbliżenia między jazzem a muzyką poważną, określana jako „trzeci nurt” – należeli do niego Gunther Schuller, Karlheinz Stockhausen, Ornette Coleman, John Coltrane i Albert Ayler.
W Polsce jazzem inspirował się np. Bogusław Schäffer.
Z kręgów jazzu wywodzi się określenie All Stars („same gwiazdy”).
Pochodzenie jazz'u:
-blues
-folk
-marsz
-ragtime
Czas i miejsce powstania jazz'u: początek lat 1910' Nowy Orlean
Instrumenty to miedzy innymi:
-saksofon
-trąbka
-puzon
-klarnet
-skrzypce
-pianino
-gitara
-kontrabas
-perkusja
Największa popularność tej muzyki to: od roku 1920 - 1960. Popularny do dziś.
Podgatunki jazz'u to:
asian american jazz, jazz awangardowy, bebop, big band, chamber jazz, cool jazz,Ska-jazz, free jazz, gypsy jazz, latin jazz, mainstream jazz, mini-jazz, modal jazz, m-base, neo-bop, orkiestralny jazz, post-bop, stride, swing, trad jazz, third stream, wokaliza
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to:
Acid jazz • Afrobeat • Bluegrass • Bossa nova • Calypso jazz • Crossover jazz • Dansband • Deep house • Free funk • Funk • Hard bop • Humppa • Jam band • Jazz blues • Jazzcore •Jazz funk • Jazz fusion • Jazz rap • Jump blues • Kwela • Livetronica • Mambo • Manila Sound • Math rock • Mod revival • Modern Creative • No Wave • Novelty piano • Nu jazz • Nu soul • Post-metal • Rock progresywny • Punk jazz • Reggae • Rhythm and blues • Shibuya-kei • Ska • Ska jazz • Smooth jazz • Soul jazz • Swing revival • World fusion • Yé-yé
czwartek, 24 listopada 2011
Rhythm and blues
Rhythm and blues, w skrócie R&B pisane także jako RnB, to styl wywodzący się z jazzu i bluesa. Tworzony głównie przez czarnoskórych muzyków, był jednym z najważniejszych źródeł, z których powstał "bielszy odcień R&B" czyli rock and roll.
Powstał bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej – lata 40-ste XX wieku – w Stanach Zjednoczonych.
W latach 60-siątych i 70-siątych rhythm and blues rozwijał się równolegle z rockiem, bardzo często się z nim przenikając. Artyści rockowi tacy jak np. Jimi Hendrix, The Rolling Stones, The Yardbirds, Procol Harum, Blood, Sweat and Tears czerpali pełnymi garściami z bogatego dorobku rytmów i technik aranżacyjnych R&B, a jednocześnie artyści R&B tacy jak Ray Charles, czy Tina Turner wykorzystywali brzmienia i sposoby aranżacji zapożyczone od artystów rockowych. Na muzyce R&B opierała się też w dużej mierze twórczość brytyjskich zespołów związanych z subkulturą mods (m.in. The Who, The Small Faces). Ponadto istnieje, zwłaszcza w USA, dość liczna grupa artystów, która tworzy swoje własne style muzyczne, stojące na pograniczu R&B i rocka – np. Prince, Tina Turner, Michael Jackson czy Terence Trent D'Arby, Beyoncé Knowles, Nelly Furtado.
Współcześnie określenie rhythm & blues odnosi do wszystkich nurtów muzyki rozrywkowej, w której występują elementy rytmicznego bluesa (czyli bluesopodobny wokal i bogate, rytmiczne instrumentarium tworzone zwykle za pomocą automatów perkusyjnych). W tym sensie używa tego terminu np. American Music Association, przyznająca nagrody Grammy, m.in. w dziedzinie R&B. Współczesne R&B jest kombinacją elementów występujących w soulu, popie oraz zwłaszcza od kilku lat w hip hopie.
Pierwotny styl muzyki R&B lat 50-siatych charakteryzował się:
szerokim instrumentarium opartym na instrumentach perkusyjnych, dętych, gitarach i pianinie, – szczególnie charakterystyczne dla niego były brzmienia organów Hammonda i gitar akustycznych zaopatrzonych w proste generatory drgań, zamieniające je w prymitywne gitary elektryczne;
wielogłosowymi, często chóralnymi śpiewami;
ostrym, wiodącym wokalem – wywodzącym się wprost z tradycyjnego bluesa, jednak przystosowanym do szybszych rytmów.
Pochodzenie stylu muzyki R&B to:
-jazz
-blues
-gospel
-Pop
Czas i miejsce powstania tej muzyki to:
Stany Zjednoczone
lata 40-ste XX wieku
Instrumenty które moga występowac w tej muzyce to:
-gitara
-gitara basowa
-harmonijka
-saksofon
-perkusja
-pianino
-organy
-keyboard
-instrumenty dęte
a także występują:
-wokal
-chórki
Największa popularność tej muzyki to lata 40-ste -60-siatych XX wieku
Gatunki pokrewne muzyki R&B to:
-hip-hop
-rap
-rock and roll
-soul
-dancehall
-funk
-ska
-reggae
Natomiast Pogdatunki to:
-Doo wop
-Contemporary R&B
-Smooth R&B
Powstał bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej – lata 40-ste XX wieku – w Stanach Zjednoczonych.
W latach 60-siątych i 70-siątych rhythm and blues rozwijał się równolegle z rockiem, bardzo często się z nim przenikając. Artyści rockowi tacy jak np. Jimi Hendrix, The Rolling Stones, The Yardbirds, Procol Harum, Blood, Sweat and Tears czerpali pełnymi garściami z bogatego dorobku rytmów i technik aranżacyjnych R&B, a jednocześnie artyści R&B tacy jak Ray Charles, czy Tina Turner wykorzystywali brzmienia i sposoby aranżacji zapożyczone od artystów rockowych. Na muzyce R&B opierała się też w dużej mierze twórczość brytyjskich zespołów związanych z subkulturą mods (m.in. The Who, The Small Faces). Ponadto istnieje, zwłaszcza w USA, dość liczna grupa artystów, która tworzy swoje własne style muzyczne, stojące na pograniczu R&B i rocka – np. Prince, Tina Turner, Michael Jackson czy Terence Trent D'Arby, Beyoncé Knowles, Nelly Furtado.
Współcześnie określenie rhythm & blues odnosi do wszystkich nurtów muzyki rozrywkowej, w której występują elementy rytmicznego bluesa (czyli bluesopodobny wokal i bogate, rytmiczne instrumentarium tworzone zwykle za pomocą automatów perkusyjnych). W tym sensie używa tego terminu np. American Music Association, przyznająca nagrody Grammy, m.in. w dziedzinie R&B. Współczesne R&B jest kombinacją elementów występujących w soulu, popie oraz zwłaszcza od kilku lat w hip hopie.
Pierwotny styl muzyki R&B lat 50-siatych charakteryzował się:
szerokim instrumentarium opartym na instrumentach perkusyjnych, dętych, gitarach i pianinie, – szczególnie charakterystyczne dla niego były brzmienia organów Hammonda i gitar akustycznych zaopatrzonych w proste generatory drgań, zamieniające je w prymitywne gitary elektryczne;
wielogłosowymi, często chóralnymi śpiewami;
ostrym, wiodącym wokalem – wywodzącym się wprost z tradycyjnego bluesa, jednak przystosowanym do szybszych rytmów.
Pochodzenie stylu muzyki R&B to:
-jazz
-blues
-gospel
-Pop
Czas i miejsce powstania tej muzyki to:
Stany Zjednoczone
lata 40-ste XX wieku
Instrumenty które moga występowac w tej muzyce to:
-gitara
-gitara basowa
-harmonijka
-saksofon
-perkusja
-pianino
-organy
-keyboard
-instrumenty dęte
a także występują:
-wokal
-chórki
Największa popularność tej muzyki to lata 40-ste -60-siatych XX wieku
Gatunki pokrewne muzyki R&B to:
-hip-hop
-rap
-rock and roll
-soul
-dancehall
-funk
-ska
-reggae
Natomiast Pogdatunki to:
-Doo wop
-Contemporary R&B
-Smooth R&B
Punk
Punk – w węższym znaczeniu: gatunek muzyczny w obrębie muzyki rockowej (punk rock) lub całokształt muzyki tworzonej przez grupy nawiązujące do ideologii ruchu punk; w szerszym: kontrkultura młodzieżowa czy wręcz kultura alternatywna / ruch kulturowo-społeczno-polityczny, zapoczątkowany w połowie lat 70-siątych XX w., w różnych swoich przejawach istniejący do dziś. Także nazwa, również w złożeniach, stylów w sztuce, literaturze, muzyce, modzie i tym podobne oraz innych przejawów ludzkiej aktywności odwołujących się do pierwotnego znaczenia pojęcia.
Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje się brytyjski Sex Pistols, choć geneza zjawiska jest znacznie wcześniejsza – na przykład, jeszcze przed sformalizowaniem się subkultury i muzyki punk grali Ramones, Television czy Talking Heads, więc na dobrą sprawę to oni winni uchodzić za najstarsze kapele punkowe. Słowo "punk", oznaczające w języku angielskim m.in. coś zgniłego, bezwartościowego, śmiecia, dziwkę, szczeniaka, gówniarza itp., w kontekście muzyki rockowej było używane od początku lat 70-siątych na określenie amatorskich zespołów, przedstawicieli tak zwanego rocka garażowego z lat 60-siątych.
Później używane jako określenie dokonań muzycznych grup Television czy Patti Smith Group. Ich twórczość bezpośrednio inspirowała późniejszych punk rockowców; uważa się, że w ten sposób określenie punk nabrało dzisiejszego znaczenia.
Muzyczne korzenie punk rocka tkwią nie tylko w stylistyce muzyki garażowej. Wśród nich wymienia się również dokonania The Velvet Underground, The Stooges czy MC5, niektórych zespołów glamrockowych i in. (zobacz proto punk). Punk rock powstał również jako opozycja w stosunku do zespołów poprzedniej epoki (grających hard rocka, rocka progresywnego, rocka psychodelicznego i tym podobne), które oskarżano o przerost formy nad treścią, a także o rezygnację ze swoich ideałów i komercjalizację. Niewątpliwy wpływ na rozwój punka miały również inne czynniki między innymi sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.
Pierwsze zespoły punkowe pojawiły się w połowie lat 70-siątych w trzech różnych zakątkach świata: Ramones, Television, Blondie, Suicide, Patti Smith Group i Richard Hell & the Voidoids w Nowym Jorku (USA), The Saints w Brisbane (Australia) i Sex Pistols, The Damned i The Clash w Londynie (Wielka Brytania). Były one związane z lokalnymi scenami, które tworzyły zespoły i publiczność; koncerty odbywały się w niewielkich klubach nocnych (najbardziej znane: The 100 Club w Londynie, CBGB's w Nowym Jorku, The Masque w Hollywood).
Zamierzeniem punk rocka był powrót do rock'n'rollowych korzeni muzyki rockowej. Spory wpływ na ten styl wywarła również muzyka reggae i ska, zresztą z wzajemnością.
Podkreślano prostotę punka, zarówno w warstwie muzycznej jak i literackiej, często rozumianą dosłownie (punkowy zin z tego okresu – Sniffin' Glue zamieścił rysunek przedstawiający podstawowe chwyty gitarowe z podpisem: "To jest pierwszy akord, to jest następny, ten jest trzeci. Teraz załóż zespół"). Teksty piosenek w równie niespotykany dotychczas prowokacyjny sposób poruszały tematy miłości, seksualności, jak i polityki czy problemów młodych ludzi.
Zespoły punkowe jak i ich fani oskarżani byli o nihilizm, bezmyślność, chuligaństwo – co jest prawdą w jednostkowych przypadkach, generalnie jednak ich muzyka, strój, zachowanie były przejawem humoru, ironicznego podejścia do norm narzucanych przez społeczeństwo i kulturę. Negatywną opinię o punk rocku utwierdzały koncerty: wyzwiska padające ze sceny, rzucanie różnymi przedmiotami, dziwaczny taniec – pogo, stage diving, niszczenie instrumentów przez muzyków i in.; dla postronnego obserwatora przypominały raczej zamieszki.
Tak rozumiany punk rock był charakterystyczny dla lat 70-siątych, z czasem jednak uległ ewolucji. Powstały style post punk i nowa fala, będące efektem poszukiwań artystycznych zespołów punkowych i twórców zainspirowanych punkiem.
Lata 80-siąte XX wieku przyniosły drugą falę zespołów wywodzących się bezpośrednio z ruchu punk. Przekaz zespołów grających hardcore punk był bardziej pozytywny. Zgadzając się z punkową tezą o bezsensie życia, nie ograniczały się tylko do opisywania beznadziei świata i jego instytucji. Zespoły takie jak: Dead Kennedys, NOFX, Bad Religion, Conflict, Subhumans, Exploited i in. przedstawiały możliwe rozwiązania, naprzykład organizowanie się i walkę o swoje prawa. Dużą popularność w tym czasie zdobyła także ideologia anarchistyczna, propagowana między innymi przez zespół Crass (zob.: anarchopunk), a także ascetyczna ideologia straight edge, zainspirowana piosenką Minor Threat. Za sprawą zespołów takich jak Rites of Spring i Embrace narodziła się też bardziej melodyjna i zróżnicowana odmiana hardcore, tak zwane emo core (od ang. słowa emotional), która w swej bardziej popowej postaci przeżywa dzisiaj renesans popularności.
Fenomenem drugiej fali punk rocka była idea "zrób to sam" (z ang. Do-It-Yourself) przejawiająca się m.in. w spontanicznym zakładaniu zespołów muzycznych jak i czasopism tzw. zinów, a później nawet wytwórni muzycznych. Edytowane i wydawane w amatorski sposób, zazwyczaj w małym nakładzie, ziny dostarczały informacji na tematy muzyczne (wywiady, relacje z koncertów, recenzje płyt) i związane z samą kontrkulturą.
W samej muzyce następowała również ewolucja, rock and rollowa prostota zaczęła ustępować przed dążeniem do osiągania ekstremów w muzyce i fuzjami z innymi gatunkami muzycznymi, naprzykład metalem.
Mimo że eksplozja punk rocka przeminęła, zespoły punkowe jak i cała kontrkultura przetrwały. Renesans przyniosły lata 90-siąte, kiedy to za sprawą grup takich jak Rancid czy The Offspring (często sympatyzujących ze skateboardingiem; zobacz także: skate punk), punk rock stał się bardziej przystępny dla przeciętnego słuchacza, ale i bardziej komercyjny.
W przeszłości bycie punkiem często było równoważne ze zgodą na społeczne odrzucenie, ostracyzm ze strony większości, także rówieśników. To co dawniej szokowało – indywidualizm, wyrażający się zewnętrznie w sposobie ubierania, tatuaże, piercing, i tym podobne staje się prawie powszechnie akceptowane.
Ze względu na ewolucję poglądów, istnienie różnych odłamów w obrębie kontrkultury (przykładowo: anarchopunk, straight edge, oi!, crust punk) i indywidualizm samych punków trudno syntetycznie przedstawić ich poglądy. Generalnie, punk, którego początkowym założeniem był brak jakiejkolwiek ideologii, w miarę upływu czasu przekształcał się w ruch społeczno-polityczny wymierzony przeciwko instytucjom, które (jak uważali członkowie ruchu) ograniczają wolność i niezależność człowieka: rząd i jego aparat przymusu – policja i wojsko, zorganizowana religia, środki masowego przekazu, wielkie korporacje i tym podobne Negacja wszelkich form rządów doprowadziła do przyjęcia przez znaczną część punków ideologii anarchistycznej w jej licznych odmianach. Bardzo często poglądy osób uważających się za punków zbieżne są z poglądami lewicowymi lub skrajnie lewicowymi, w krajach o przeszłości komunistycznej tendencja ta jest jednak słabiej zauważalna. Oczywiście niektórzy świadomie odrzucają całą ideologiczną otoczkę, próbując nawiązać do pierwotnego rozumienia pojęcia punk, inni zaś koncentrują się tylko na muzyce, nie zdając sobie sprawy, że stanowi ona tylko fragment szerszego zjawiska.
Pochodzenie tej muzyki to:
-rock and roll
-rockabilly
-garage rock
-frat rock
-rock psychodeliczny
-pub rock
-glam rock
Czas i miejsce powstania tej muzyki to połowa lat 70-siatych XX wieku
Stany Zjednoczone,
Wielka Brytania i Australia
Instrumenty dla tej muzyki sa miedzy innymi:
-gitara
-gitara basowa
-perkusja
-okazyjnie używane inne instrumenty
Największa popularność :
na górze list przebojów pod koniec 1970roku ; międzynarodowy komercyjny sukces pop punku i ska punku – połowa 1990-2000 roku, '90 sukces grunge'u i hardcore punk, rapcore od '90-'00 oraz digital hardcore, '00 popularność emo core'a i fuzji hardcore z metalem zwanej metalcore
Gatunki pokrewne to:
-nowa fala
-post punk
-rock alternatywny
Podgatunki miedzy innymi dla tej muzyki takie jak:
-anarcho-punk
-art punk
-cyber punk
-dark punk
-punk garażowy
-punk'n'roll
-rock gotycki
-glam punk
-hardcore punk
-crust punk
-crust grind
-grindcore
-D-beat punk
-raw punk
-post-punk revival
-power violence
-punk82
-horror punk
-Riot Grrrl
-screamo
-skate punk
-punk chrześcijański
-nazi punk
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to
2 Tone, anti-folk, celtic punk, blackened crust, crust death, crossover thrash, chicano punk, cowpunk, deathrock, disco punk, electro punk, folk punk, G-punk, gypsy punk, grunge, industrial rock, pop punk, psychobilly, punk blues, punk jazz, rapcore, reggae punk, ska punk, slugde punk, metalcore, techno punk, digital hardcore, speed metal, nwobhm, thrash metal, groove metal, alternative metal,
Style regionalne to:
Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Francja, Niemcy, Urugwaj, Polska
Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje się brytyjski Sex Pistols, choć geneza zjawiska jest znacznie wcześniejsza – na przykład, jeszcze przed sformalizowaniem się subkultury i muzyki punk grali Ramones, Television czy Talking Heads, więc na dobrą sprawę to oni winni uchodzić za najstarsze kapele punkowe. Słowo "punk", oznaczające w języku angielskim m.in. coś zgniłego, bezwartościowego, śmiecia, dziwkę, szczeniaka, gówniarza itp., w kontekście muzyki rockowej było używane od początku lat 70-siątych na określenie amatorskich zespołów, przedstawicieli tak zwanego rocka garażowego z lat 60-siątych.
Później używane jako określenie dokonań muzycznych grup Television czy Patti Smith Group. Ich twórczość bezpośrednio inspirowała późniejszych punk rockowców; uważa się, że w ten sposób określenie punk nabrało dzisiejszego znaczenia.
Muzyczne korzenie punk rocka tkwią nie tylko w stylistyce muzyki garażowej. Wśród nich wymienia się również dokonania The Velvet Underground, The Stooges czy MC5, niektórych zespołów glamrockowych i in. (zobacz proto punk). Punk rock powstał również jako opozycja w stosunku do zespołów poprzedniej epoki (grających hard rocka, rocka progresywnego, rocka psychodelicznego i tym podobne), które oskarżano o przerost formy nad treścią, a także o rezygnację ze swoich ideałów i komercjalizację. Niewątpliwy wpływ na rozwój punka miały również inne czynniki między innymi sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.
Pierwsze zespoły punkowe pojawiły się w połowie lat 70-siątych w trzech różnych zakątkach świata: Ramones, Television, Blondie, Suicide, Patti Smith Group i Richard Hell & the Voidoids w Nowym Jorku (USA), The Saints w Brisbane (Australia) i Sex Pistols, The Damned i The Clash w Londynie (Wielka Brytania). Były one związane z lokalnymi scenami, które tworzyły zespoły i publiczność; koncerty odbywały się w niewielkich klubach nocnych (najbardziej znane: The 100 Club w Londynie, CBGB's w Nowym Jorku, The Masque w Hollywood).
Zamierzeniem punk rocka był powrót do rock'n'rollowych korzeni muzyki rockowej. Spory wpływ na ten styl wywarła również muzyka reggae i ska, zresztą z wzajemnością.
Podkreślano prostotę punka, zarówno w warstwie muzycznej jak i literackiej, często rozumianą dosłownie (punkowy zin z tego okresu – Sniffin' Glue zamieścił rysunek przedstawiający podstawowe chwyty gitarowe z podpisem: "To jest pierwszy akord, to jest następny, ten jest trzeci. Teraz załóż zespół"). Teksty piosenek w równie niespotykany dotychczas prowokacyjny sposób poruszały tematy miłości, seksualności, jak i polityki czy problemów młodych ludzi.
Zespoły punkowe jak i ich fani oskarżani byli o nihilizm, bezmyślność, chuligaństwo – co jest prawdą w jednostkowych przypadkach, generalnie jednak ich muzyka, strój, zachowanie były przejawem humoru, ironicznego podejścia do norm narzucanych przez społeczeństwo i kulturę. Negatywną opinię o punk rocku utwierdzały koncerty: wyzwiska padające ze sceny, rzucanie różnymi przedmiotami, dziwaczny taniec – pogo, stage diving, niszczenie instrumentów przez muzyków i in.; dla postronnego obserwatora przypominały raczej zamieszki.
Tak rozumiany punk rock był charakterystyczny dla lat 70-siątych, z czasem jednak uległ ewolucji. Powstały style post punk i nowa fala, będące efektem poszukiwań artystycznych zespołów punkowych i twórców zainspirowanych punkiem.
Lata 80-siąte XX wieku przyniosły drugą falę zespołów wywodzących się bezpośrednio z ruchu punk. Przekaz zespołów grających hardcore punk był bardziej pozytywny. Zgadzając się z punkową tezą o bezsensie życia, nie ograniczały się tylko do opisywania beznadziei świata i jego instytucji. Zespoły takie jak: Dead Kennedys, NOFX, Bad Religion, Conflict, Subhumans, Exploited i in. przedstawiały możliwe rozwiązania, naprzykład organizowanie się i walkę o swoje prawa. Dużą popularność w tym czasie zdobyła także ideologia anarchistyczna, propagowana między innymi przez zespół Crass (zob.: anarchopunk), a także ascetyczna ideologia straight edge, zainspirowana piosenką Minor Threat. Za sprawą zespołów takich jak Rites of Spring i Embrace narodziła się też bardziej melodyjna i zróżnicowana odmiana hardcore, tak zwane emo core (od ang. słowa emotional), która w swej bardziej popowej postaci przeżywa dzisiaj renesans popularności.
Fenomenem drugiej fali punk rocka była idea "zrób to sam" (z ang. Do-It-Yourself) przejawiająca się m.in. w spontanicznym zakładaniu zespołów muzycznych jak i czasopism tzw. zinów, a później nawet wytwórni muzycznych. Edytowane i wydawane w amatorski sposób, zazwyczaj w małym nakładzie, ziny dostarczały informacji na tematy muzyczne (wywiady, relacje z koncertów, recenzje płyt) i związane z samą kontrkulturą.
W samej muzyce następowała również ewolucja, rock and rollowa prostota zaczęła ustępować przed dążeniem do osiągania ekstremów w muzyce i fuzjami z innymi gatunkami muzycznymi, naprzykład metalem.
Mimo że eksplozja punk rocka przeminęła, zespoły punkowe jak i cała kontrkultura przetrwały. Renesans przyniosły lata 90-siąte, kiedy to za sprawą grup takich jak Rancid czy The Offspring (często sympatyzujących ze skateboardingiem; zobacz także: skate punk), punk rock stał się bardziej przystępny dla przeciętnego słuchacza, ale i bardziej komercyjny.
W przeszłości bycie punkiem często było równoważne ze zgodą na społeczne odrzucenie, ostracyzm ze strony większości, także rówieśników. To co dawniej szokowało – indywidualizm, wyrażający się zewnętrznie w sposobie ubierania, tatuaże, piercing, i tym podobne staje się prawie powszechnie akceptowane.
Ze względu na ewolucję poglądów, istnienie różnych odłamów w obrębie kontrkultury (przykładowo: anarchopunk, straight edge, oi!, crust punk) i indywidualizm samych punków trudno syntetycznie przedstawić ich poglądy. Generalnie, punk, którego początkowym założeniem był brak jakiejkolwiek ideologii, w miarę upływu czasu przekształcał się w ruch społeczno-polityczny wymierzony przeciwko instytucjom, które (jak uważali członkowie ruchu) ograniczają wolność i niezależność człowieka: rząd i jego aparat przymusu – policja i wojsko, zorganizowana religia, środki masowego przekazu, wielkie korporacje i tym podobne Negacja wszelkich form rządów doprowadziła do przyjęcia przez znaczną część punków ideologii anarchistycznej w jej licznych odmianach. Bardzo często poglądy osób uważających się za punków zbieżne są z poglądami lewicowymi lub skrajnie lewicowymi, w krajach o przeszłości komunistycznej tendencja ta jest jednak słabiej zauważalna. Oczywiście niektórzy świadomie odrzucają całą ideologiczną otoczkę, próbując nawiązać do pierwotnego rozumienia pojęcia punk, inni zaś koncentrują się tylko na muzyce, nie zdając sobie sprawy, że stanowi ona tylko fragment szerszego zjawiska.
Pochodzenie tej muzyki to:
-rock and roll
-rockabilly
-garage rock
-frat rock
-rock psychodeliczny
-pub rock
-glam rock
Czas i miejsce powstania tej muzyki to połowa lat 70-siatych XX wieku
Stany Zjednoczone,
Wielka Brytania i Australia
Instrumenty dla tej muzyki sa miedzy innymi:
-gitara
-gitara basowa
-perkusja
-okazyjnie używane inne instrumenty
Największa popularność :
na górze list przebojów pod koniec 1970roku ; międzynarodowy komercyjny sukces pop punku i ska punku – połowa 1990-2000 roku, '90 sukces grunge'u i hardcore punk, rapcore od '90-'00 oraz digital hardcore, '00 popularność emo core'a i fuzji hardcore z metalem zwanej metalcore
Gatunki pokrewne to:
-nowa fala
-post punk
-rock alternatywny
Podgatunki miedzy innymi dla tej muzyki takie jak:
-anarcho-punk
-art punk
-cyber punk
-dark punk
-punk garażowy
-punk'n'roll
-rock gotycki
-glam punk
-hardcore punk
-crust punk
-crust grind
-grindcore
-D-beat punk
-raw punk
-post-punk revival
-power violence
-punk82
-horror punk
-Riot Grrrl
-screamo
-skate punk
-punk chrześcijański
-nazi punk
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to
2 Tone, anti-folk, celtic punk, blackened crust, crust death, crossover thrash, chicano punk, cowpunk, deathrock, disco punk, electro punk, folk punk, G-punk, gypsy punk, grunge, industrial rock, pop punk, psychobilly, punk blues, punk jazz, rapcore, reggae punk, ska punk, slugde punk, metalcore, techno punk, digital hardcore, speed metal, nwobhm, thrash metal, groove metal, alternative metal,
Style regionalne to:
Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Francja, Niemcy, Urugwaj, Polska
Pop
Muzyka pop – ogólnie muzyka popularna, termin ten jest jednak wieloznaczny, w najszerszym sensie oznacza każdy rodzaj muzyki rozrywkowej, niezależnie od jej charakteru.
W węższym zakresie popem nazywa się bardziej "miękki" i nastawiony na masowego odbiorcę odłam muzyki rockowej, charakteryzujący się prostotą, melodyjnością i szerszym niż w klasycznej muzyce rockowej użyciem syntezatorów i studyjnych technik nagraniowych. Często style popowe są "łagodniejszymi" odmianami pierwotnych stylów wyrosłych z różnych odmian muzyki rozrywkowej (nie tylko rockowej), lub kombinacjami tych odmian tak zestawianymi, aby usunąć brzmienia nietolerowane w danym momencie przez większość potencjalnych słuchaczy, oraz aby zachować brzmienia, które są aktualnie modne.
W jeszcze węższym zakresie pop uważany jest za przeciwieństwo muzyki rockowej, gdyż jego głównym zadaniem jest podobanie się publiczności, która w większości najchętniej słucha rzeczy miłych, lekkich i przyjemnych, podczas gdy teoretycznie ideą rocka jest przekaz odautorski.
Za popowych uważa się więc, niezależnie od stylu muzyki, tych artystów, którzy tworzą swoją muzykę kierując się wyłącznie gustami publiczności i całkowicie rezygnują z prób przekazywania jakichś głębszych wartości. Artystów, którzy się do tego oficjalnie przyznają, jest jednak niewielu i większość stara się dodawać do tworzonej przez siebie muzyki jakiś rodzaj "ideologii". Dodatkowo wielu artystów, którzy u zarania swojej działalności byli dla pewnych kręgów odbiorców "kultowi" i "alternatywni", po osiągnięciu sukcesu przestają być za takich uważani, mimo że bardzo często ich muzyka się nie zmienia, lecz tylko staje się popularna i modna, by nie rzec – spowszedniała. W efekcie odróżnienie "popu" od "nie popu" na bazie tej definicji jest często bardzo trudne i zaliczenie jakiegoś artysty do jednej z tych kategorii zależy od punktu widzenia.
Fakt, że muzyka pop jest "produkowana" dla czystej przyjemności słuchania, nie oznacza, że jest muzyką cechującą się amatorstwem. Wręcz przeciwnie, w produkcję piosenek pop zaangażowani są zazwyczaj profesjonaliści: tekściarze, kompozytorzy, choreografowie i muzycy sesyjni.
Rozwój muzyki pop spowodował wykształcenie w jej ramach wielu różnorodnych stylów muzycznych, takich jak:
synth pop
brit pop
college rock
indie pop
twee pop
jangle pop
pop symfoniczny
dream pop
noise pop
power pop
avant-pop
Praktycznie każdy gatunek muzyki rozrywkowej posiada swój popularny, komercyjny nurt, można więc wyróżniać takie style jak:
pop country
pop rock
pop punk
pop polo
pop hip-hop
pop metal
W zasadzie każda kultura muzyczna wykształciła swoją wersję muzyki pop. Można więc wyróżnić takie style jak:
indyjski pop
afro pop
latynoski pop
j-pop (pop japoński)
k-pop (pop koreański)
c-pop (pop chiński)
i tym podobne.
Pop wykształcił szereg specyficznych dla siebie zjawisk związanych z kulturą masową, takich jak:
boysband
girlsband
idol
power play
przebój (hit)
Z powodu wykrystalizowania się terminu "muzyka popowa" nastąpiło oddzielenie znaczeniowe tego terminu od terminu "muzyka rozrywkowa", gdyż ten ostatni obejmuje zakres zarówno szerszy, jak i nieco inny, zajmując się w mniejszym stopniu odmianami o silnie rockowym pochodzeniu, za to nawiązując nawet do najbardziej lekkich odmian muzyki klasycznej. Wychodzącym z użycia synonimem muzyki popowej jest termin "muzyka estradowa".
Z powodu powyższych niejasności zaczęto również stosować określenie pop tradycyjny lub muzyka środka na określenie stylów muzyki popularnej powstałych przed epoką rock'n'rolla.
Pochodzenie muzyki pop to:
-R&B
-rock and roll
-jazz
-folk
-dance
Czas i miejsce powstania tej muzyki to Lata 50-siąte XX w., Stany Zjednoczone, Wielka Brytania
Instrumenty dla tej muzyki to:
-gitara
-gitara basowa
-perkusja
-instrumenty klawiszowe
Podgatunki muzyki pop to:
-synth pop
-brit pop
-indie pop
-twee pop
-jangle pop
-pop symfoniczny
-noise pop
-power pop
-avant-pop
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to takie jak:
-dream pop
-pop rock
-pop punk
-country pop
Style regionalne to:
-j-pop
-k-pop
-c-pop
W węższym zakresie popem nazywa się bardziej "miękki" i nastawiony na masowego odbiorcę odłam muzyki rockowej, charakteryzujący się prostotą, melodyjnością i szerszym niż w klasycznej muzyce rockowej użyciem syntezatorów i studyjnych technik nagraniowych. Często style popowe są "łagodniejszymi" odmianami pierwotnych stylów wyrosłych z różnych odmian muzyki rozrywkowej (nie tylko rockowej), lub kombinacjami tych odmian tak zestawianymi, aby usunąć brzmienia nietolerowane w danym momencie przez większość potencjalnych słuchaczy, oraz aby zachować brzmienia, które są aktualnie modne.
W jeszcze węższym zakresie pop uważany jest za przeciwieństwo muzyki rockowej, gdyż jego głównym zadaniem jest podobanie się publiczności, która w większości najchętniej słucha rzeczy miłych, lekkich i przyjemnych, podczas gdy teoretycznie ideą rocka jest przekaz odautorski.
Za popowych uważa się więc, niezależnie od stylu muzyki, tych artystów, którzy tworzą swoją muzykę kierując się wyłącznie gustami publiczności i całkowicie rezygnują z prób przekazywania jakichś głębszych wartości. Artystów, którzy się do tego oficjalnie przyznają, jest jednak niewielu i większość stara się dodawać do tworzonej przez siebie muzyki jakiś rodzaj "ideologii". Dodatkowo wielu artystów, którzy u zarania swojej działalności byli dla pewnych kręgów odbiorców "kultowi" i "alternatywni", po osiągnięciu sukcesu przestają być za takich uważani, mimo że bardzo często ich muzyka się nie zmienia, lecz tylko staje się popularna i modna, by nie rzec – spowszedniała. W efekcie odróżnienie "popu" od "nie popu" na bazie tej definicji jest często bardzo trudne i zaliczenie jakiegoś artysty do jednej z tych kategorii zależy od punktu widzenia.
Fakt, że muzyka pop jest "produkowana" dla czystej przyjemności słuchania, nie oznacza, że jest muzyką cechującą się amatorstwem. Wręcz przeciwnie, w produkcję piosenek pop zaangażowani są zazwyczaj profesjonaliści: tekściarze, kompozytorzy, choreografowie i muzycy sesyjni.
Rozwój muzyki pop spowodował wykształcenie w jej ramach wielu różnorodnych stylów muzycznych, takich jak:
synth pop
brit pop
college rock
indie pop
twee pop
jangle pop
pop symfoniczny
dream pop
noise pop
power pop
avant-pop
Praktycznie każdy gatunek muzyki rozrywkowej posiada swój popularny, komercyjny nurt, można więc wyróżniać takie style jak:
pop country
pop rock
pop punk
pop polo
pop hip-hop
pop metal
W zasadzie każda kultura muzyczna wykształciła swoją wersję muzyki pop. Można więc wyróżnić takie style jak:
indyjski pop
afro pop
latynoski pop
j-pop (pop japoński)
k-pop (pop koreański)
c-pop (pop chiński)
i tym podobne.
Pop wykształcił szereg specyficznych dla siebie zjawisk związanych z kulturą masową, takich jak:
boysband
girlsband
idol
power play
przebój (hit)
Z powodu wykrystalizowania się terminu "muzyka popowa" nastąpiło oddzielenie znaczeniowe tego terminu od terminu "muzyka rozrywkowa", gdyż ten ostatni obejmuje zakres zarówno szerszy, jak i nieco inny, zajmując się w mniejszym stopniu odmianami o silnie rockowym pochodzeniu, za to nawiązując nawet do najbardziej lekkich odmian muzyki klasycznej. Wychodzącym z użycia synonimem muzyki popowej jest termin "muzyka estradowa".
Z powodu powyższych niejasności zaczęto również stosować określenie pop tradycyjny lub muzyka środka na określenie stylów muzyki popularnej powstałych przed epoką rock'n'rolla.
Pochodzenie muzyki pop to:
-R&B
-rock and roll
-jazz
-folk
-dance
Czas i miejsce powstania tej muzyki to Lata 50-siąte XX w., Stany Zjednoczone, Wielka Brytania
Instrumenty dla tej muzyki to:
-gitara
-gitara basowa
-perkusja
-instrumenty klawiszowe
Podgatunki muzyki pop to:
-synth pop
-brit pop
-indie pop
-twee pop
-jangle pop
-pop symfoniczny
-noise pop
-power pop
-avant-pop
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to takie jak:
-dream pop
-pop rock
-pop punk
-country pop
Style regionalne to:
-j-pop
-k-pop
-c-pop
House
House – gatunek muzyczny mający swe początki w muzyce disco lat 70-siatych. Określenie tej odmiany muzyki pochodzi od nazwy klubu Warehouse.
Muzyka house charakteryzuje się tanecznym rytmem, śpiewanymi wstawkami i linią melodyczną opartą na brzmieniu klasycznych instrumentów w rodzaju skrzypiec, pianina, fortepianu a także gitary. Wśród remiksów istnieją wersje "dub", które charakteryzują się wysuniętą na pierwszy plan linią basową.
House ma swe początki w latach 70-siątych. To właśnie w tych czasach w Stanach Zjednoczonych, w miastach takich jak Nowy Jork czy Chicago, zaczęto grać muzykę disco. Były to początki miksowania i zwiększenia roli prezenterów.
Gatunek disco po pewnym czasie zaczął przeżywać kryzys związany z coraz większą komercjalizacją i znudzeniem słuchaczy tymi samymi motywami. Często dochodziło do publicznego niszczenia nagrań, jak na przykład słynne publiczne spalenie 100 000 płyt na stadionie w Chicago. Powstawała scena podziemna disco – underground disco, gdzie muzyka była ostrzejsza i bardziej energetyczna niż mainstreamowe disco.
U schyłku lat 70-siątych powstały pierwsze kluby zaspokajające zapotrzebowanie na taneczną muzykę: Warehouse, Music Box.
Przełomem dającym początek muzyce house były eksperymenty i innowacje wnoszone do gatunków muzycznych takich jak underground disco, funk, soul a także klasycznego brzmienia filadelfijskiego. Pierwsze brzmienie zaczątków muzyki house można było usłyszeć w klubie Warehouse w Chicago, gdzie rezydentem 1977–1983 był DJ Frankie Knuckles. Dla bywalców klubu serwował mieszankę powyższych gatunków wzbogacaną i modyfikowaną o nowe brzmienia. Nie mogąc zdobyć nowych, świeżych nagrań z muzyką taneczną postanowił tworzyć własne utwory wykorzystując do tego posiadane, osłuchane już nagrania disco. Uzbrojony w żyletkę i magnetofon szpulowy przerabiał stare kawałki, wycinał części zbędne, wydłużał partie taneczne, z których wycinał różne fragmenty, zmieniał tempo i wstawiał nowe elementy oraz dodawał instrumenty i brzmienia perkusyjne w celu wzmocnienia beatu.
Śladami Knucklesa poszli Jesse Saunders, Farley Jackmaster Funk oraz Ron Hardy (z klubu "Muzic Box"). Właśnie Jesse Saunders i Farley Jackmaster Funk chcąc jeszcze udoskonalić nowo powstały gatunek zastąpili elementy perkusyjne beatem 4/4 z automatu perkusyjnego o wysokim tempie około 120 do 130 bpm. Wczesny house z Chicago określano czasem mianem Hi-Nrg właśnie z powodu jego żywiołowości.
W Nowym Jorku w tym czasie działał odpowiednik chicagowskiego Warehouse, klub Paradise Garage, w którym za deckami stanął Larry Levan (odrzuciwszy wcześniej propozycję rezydentury w Warehouse z powodu... niechęci do przeprowadzek). Od samego początku nurtu house muzyka grana w Paradise Garage różniła się nieco tempem. Często można też było w niej usłyszeć wpływy R'n'B czy soulowe, zwłaszcza wokal.
Nieco później Frankie Knuckles otworzył własny klub Power Plant. Knuckles odkrył też kolejne urządzenie – automat Roland TR-909, który zakupił od Derricka Maya (jeden z pionierów techno i częsty bywalec klubów w Chicago). Powszechnie zaczęto stosować syntezatory Rolanda (między innymi wspomniany TR-909) do produkcji zarówno nowych, jak i do przerabiania starszych utworów, a muzykę tą, często różniącą się od disco głównie brzmieniem, zaczęto nazywać house. Prawdziwa eksplozja popularności nastąpiła, gdy Farley otrzymał czas antenowy w radiu WBMX. Wraz z Mickeyem Oliverem, Ralphem Rosario, Mario Diazem, Julianem Perezem i Steve'em Hurleyem (znani jako Hot Mix 5) grał swoje sety codziennie po północy.
Niedługo potem house zaczął wychodzić poza granicę USA. W roku 1986 w Wielkiej Brytanii pojawiła się kolejna postać na scenie house'u, która zrewolucjonizowała ten gatunek. Mowa tutaj o Marshallu Jeffersonie, który jako pierwszy wprowadził elementy pianina do house'owego utworu. Wraz z grupą Phuture (Spanky, Herbie i DJ Pierre) stworzył podgatunek tej muzyki – acid house, który odróżniał się głównie dzięki kolejnej modyfikacji – użyciu syntezatora TB-303, który domyślnie przeznaczony był dla gitarzystów. Po raz pierwszy uczynili to oficjalnie w utworze "Acid Trax". Słynny utwór Marshalla "Move Your Body", często gościł na antenie pirackich rozgłośni radiowych w Londynie. Także to nagranie było uznawane za hymn muzyki house i było grane w kilku londyńskich klubach, między innymi. w "Delirium".
W połowie lat 80-siątych wraz z propagacją muzyki house powstały pierwsze wytwórnie zajmujące się głównie tym gatunkiem: DJ International i Trax (obie z Chicago).
Trax, należące do Larrego Shermana, skupiło się na eksperymentalnych numerach i wydawało różnorodne brzmienia house'owe np. pierwszy wydanie "Wanna Dance" Jesse'ego Saundersa; natomiast DJ International wydawało brzmienia house'owe czysto związane z disco. Niejako obie wytwórnie przyczyniły się mocno do promocji house'u poprzez organizowanie imprez objazdowych oraz wydawanie składanek płytowych jak np. seria "Jack Trax". Wytwórnie oprócz działania na rynku lokalnym starały się promować nową muzykę w Europie, szczególnie w Wielkiej Brytanii.
Pierwszym oficjalnym hitem w Anglii stał się "Love Can't Turn Around" nagrany przez Farley Jackmaster Funk. To nagranie było coverem starej piosenki Isaaca Hayesa. We wrześniu 1986 roku ten utwór osiągnął 10 pozycję. Cztery miesiące później, kolejny hit muzyki house "Jack Your Body" JM Silka dotarł do miejsca pierwszego na listach przebojów w Wielkiej Brytanii.
Wkrótce pojawiały się kolejne brzmienia, które były związane z poszukiwaniem nowych rozwiązań i coraz większą chęcią wdrożenia nowego gatunku do współczesnego świata. Armand Van Helden spróbował wymieszać jungle'owy bas z house'owym beatem, potem dorzucić trochę wokali i przyspieszyć tempo w ślad za producentami z Wielkiej Brytanii. Tak powstałą muzykę zaczęto określać mianem garage. Nazwa podgatunku wywodzącego się z New Jersey pochodzi od nowojorskiego klubu Paradise Garage gdzie grany house był mocno zbliżony do późniejszego garage. Pierwsze oficjalnie produkcje czysto garage'owe powstały już po jego zamknięciu. Prawdopodobnie pierwszym nagraniem garage'owym była płyta Todda Terry’ego Touch Me Baby. Do bogatego zbioru utworów należał np. "You Don't Know" "Serious Intention" czy "Off the Wall" Paula Scotta. Powstały też liczne wytwórnie w New Jersey oraz w Nowym Jorku zajmujące się promowaniem tego podgatunku house'u. W 1987 roku rozpoczął się napływ twórców house'u do Nowego Jorku, między innymi DJ Pierre z Chicago i Mark Kinchen z Detroit, którzy razem z lokalnymi muzykami (Roger Sanchez, Todd Terry,...) stworzyli silną scenę.
W całych Stanach Zjednoczonych muzyka house odnosiła sukcesy. W Wielkiej Brytanii mimo wczesnych początków, dalej była rzadko spotykana w klubach. Dopiero na Balearach, a dokładnie na Ibizie, gdzie od lata 1988 brzmienia z USA odnalazły rzeszę zwolenników. Wplatane w sety przez np. Alfredo Fiorillo czy DJ-a Ku numery house'owe odniosły wielki sukces z pomocą zabawowej atmosfery wspomaganej przez ecstasy. Wśród ludzi odwiedzających Ibizę znalazł się w pewnym czasie sam Paul Oakenfold, nieznany wtedy szerszej publiczności. Tutaj podchwycił amerykańskie brzmienia i postanowił je wypromować w swoim kraju. Z trudnościami zorganizował kilka cyklicznych imprez np. "The Future" czy "Spectrum", które przyciągały nie tylko stałych bywalców klubów na Balearach, ale i nieznających jeszcze nowych brzmień klubowiczów. Powoli house ogarniał Anglię. Zaczęli go grać Mr C, Eddie Richards czy Kid Batchelor. Informacje o nowym gatunku pojawiły się w prasie. W halach fabrycznych zaczęto organizować także, bez zezwolenia, liczne imprezy, skupiające fanów muzyki house.
Oprócz sceny angielskiej muzyki house mocno wykształciły się również scena francuska oraz niemiecka z charakterystycznymi dla nich brzmieniami.
Pochodzenie tej muzyki to Stany Zjednoczone
Czas pochodzenia muzyki House to połowa lat 80-siatych XX wieku.
Instrumenty to
-automat perkusyjny
-sampler
-syntezator
-sekwencer
Największa popularnośc muzyka House miała w latach 90-siątych XX wieku do dnia obecnego.
Gatunki pokrewne to:
-post-disco
-disco
Podgatunki to:
hip house, hard house, Italo, electro, Chicago, funky, deep, acid
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to:
disco house , tech house, electro house
Style regionalne to:
Italo house , French house, Chicago house
Muzyka house charakteryzuje się tanecznym rytmem, śpiewanymi wstawkami i linią melodyczną opartą na brzmieniu klasycznych instrumentów w rodzaju skrzypiec, pianina, fortepianu a także gitary. Wśród remiksów istnieją wersje "dub", które charakteryzują się wysuniętą na pierwszy plan linią basową.
House ma swe początki w latach 70-siątych. To właśnie w tych czasach w Stanach Zjednoczonych, w miastach takich jak Nowy Jork czy Chicago, zaczęto grać muzykę disco. Były to początki miksowania i zwiększenia roli prezenterów.
Gatunek disco po pewnym czasie zaczął przeżywać kryzys związany z coraz większą komercjalizacją i znudzeniem słuchaczy tymi samymi motywami. Często dochodziło do publicznego niszczenia nagrań, jak na przykład słynne publiczne spalenie 100 000 płyt na stadionie w Chicago. Powstawała scena podziemna disco – underground disco, gdzie muzyka była ostrzejsza i bardziej energetyczna niż mainstreamowe disco.
U schyłku lat 70-siątych powstały pierwsze kluby zaspokajające zapotrzebowanie na taneczną muzykę: Warehouse, Music Box.
Przełomem dającym początek muzyce house były eksperymenty i innowacje wnoszone do gatunków muzycznych takich jak underground disco, funk, soul a także klasycznego brzmienia filadelfijskiego. Pierwsze brzmienie zaczątków muzyki house można było usłyszeć w klubie Warehouse w Chicago, gdzie rezydentem 1977–1983 był DJ Frankie Knuckles. Dla bywalców klubu serwował mieszankę powyższych gatunków wzbogacaną i modyfikowaną o nowe brzmienia. Nie mogąc zdobyć nowych, świeżych nagrań z muzyką taneczną postanowił tworzyć własne utwory wykorzystując do tego posiadane, osłuchane już nagrania disco. Uzbrojony w żyletkę i magnetofon szpulowy przerabiał stare kawałki, wycinał części zbędne, wydłużał partie taneczne, z których wycinał różne fragmenty, zmieniał tempo i wstawiał nowe elementy oraz dodawał instrumenty i brzmienia perkusyjne w celu wzmocnienia beatu.
Śladami Knucklesa poszli Jesse Saunders, Farley Jackmaster Funk oraz Ron Hardy (z klubu "Muzic Box"). Właśnie Jesse Saunders i Farley Jackmaster Funk chcąc jeszcze udoskonalić nowo powstały gatunek zastąpili elementy perkusyjne beatem 4/4 z automatu perkusyjnego o wysokim tempie około 120 do 130 bpm. Wczesny house z Chicago określano czasem mianem Hi-Nrg właśnie z powodu jego żywiołowości.
W Nowym Jorku w tym czasie działał odpowiednik chicagowskiego Warehouse, klub Paradise Garage, w którym za deckami stanął Larry Levan (odrzuciwszy wcześniej propozycję rezydentury w Warehouse z powodu... niechęci do przeprowadzek). Od samego początku nurtu house muzyka grana w Paradise Garage różniła się nieco tempem. Często można też było w niej usłyszeć wpływy R'n'B czy soulowe, zwłaszcza wokal.
Nieco później Frankie Knuckles otworzył własny klub Power Plant. Knuckles odkrył też kolejne urządzenie – automat Roland TR-909, który zakupił od Derricka Maya (jeden z pionierów techno i częsty bywalec klubów w Chicago). Powszechnie zaczęto stosować syntezatory Rolanda (między innymi wspomniany TR-909) do produkcji zarówno nowych, jak i do przerabiania starszych utworów, a muzykę tą, często różniącą się od disco głównie brzmieniem, zaczęto nazywać house. Prawdziwa eksplozja popularności nastąpiła, gdy Farley otrzymał czas antenowy w radiu WBMX. Wraz z Mickeyem Oliverem, Ralphem Rosario, Mario Diazem, Julianem Perezem i Steve'em Hurleyem (znani jako Hot Mix 5) grał swoje sety codziennie po północy.
Niedługo potem house zaczął wychodzić poza granicę USA. W roku 1986 w Wielkiej Brytanii pojawiła się kolejna postać na scenie house'u, która zrewolucjonizowała ten gatunek. Mowa tutaj o Marshallu Jeffersonie, który jako pierwszy wprowadził elementy pianina do house'owego utworu. Wraz z grupą Phuture (Spanky, Herbie i DJ Pierre) stworzył podgatunek tej muzyki – acid house, który odróżniał się głównie dzięki kolejnej modyfikacji – użyciu syntezatora TB-303, który domyślnie przeznaczony był dla gitarzystów. Po raz pierwszy uczynili to oficjalnie w utworze "Acid Trax". Słynny utwór Marshalla "Move Your Body", często gościł na antenie pirackich rozgłośni radiowych w Londynie. Także to nagranie było uznawane za hymn muzyki house i było grane w kilku londyńskich klubach, między innymi. w "Delirium".
W połowie lat 80-siątych wraz z propagacją muzyki house powstały pierwsze wytwórnie zajmujące się głównie tym gatunkiem: DJ International i Trax (obie z Chicago).
Trax, należące do Larrego Shermana, skupiło się na eksperymentalnych numerach i wydawało różnorodne brzmienia house'owe np. pierwszy wydanie "Wanna Dance" Jesse'ego Saundersa; natomiast DJ International wydawało brzmienia house'owe czysto związane z disco. Niejako obie wytwórnie przyczyniły się mocno do promocji house'u poprzez organizowanie imprez objazdowych oraz wydawanie składanek płytowych jak np. seria "Jack Trax". Wytwórnie oprócz działania na rynku lokalnym starały się promować nową muzykę w Europie, szczególnie w Wielkiej Brytanii.
Pierwszym oficjalnym hitem w Anglii stał się "Love Can't Turn Around" nagrany przez Farley Jackmaster Funk. To nagranie było coverem starej piosenki Isaaca Hayesa. We wrześniu 1986 roku ten utwór osiągnął 10 pozycję. Cztery miesiące później, kolejny hit muzyki house "Jack Your Body" JM Silka dotarł do miejsca pierwszego na listach przebojów w Wielkiej Brytanii.
Wkrótce pojawiały się kolejne brzmienia, które były związane z poszukiwaniem nowych rozwiązań i coraz większą chęcią wdrożenia nowego gatunku do współczesnego świata. Armand Van Helden spróbował wymieszać jungle'owy bas z house'owym beatem, potem dorzucić trochę wokali i przyspieszyć tempo w ślad za producentami z Wielkiej Brytanii. Tak powstałą muzykę zaczęto określać mianem garage. Nazwa podgatunku wywodzącego się z New Jersey pochodzi od nowojorskiego klubu Paradise Garage gdzie grany house był mocno zbliżony do późniejszego garage. Pierwsze oficjalnie produkcje czysto garage'owe powstały już po jego zamknięciu. Prawdopodobnie pierwszym nagraniem garage'owym była płyta Todda Terry’ego Touch Me Baby. Do bogatego zbioru utworów należał np. "You Don't Know" "Serious Intention" czy "Off the Wall" Paula Scotta. Powstały też liczne wytwórnie w New Jersey oraz w Nowym Jorku zajmujące się promowaniem tego podgatunku house'u. W 1987 roku rozpoczął się napływ twórców house'u do Nowego Jorku, między innymi DJ Pierre z Chicago i Mark Kinchen z Detroit, którzy razem z lokalnymi muzykami (Roger Sanchez, Todd Terry,...) stworzyli silną scenę.
W całych Stanach Zjednoczonych muzyka house odnosiła sukcesy. W Wielkiej Brytanii mimo wczesnych początków, dalej była rzadko spotykana w klubach. Dopiero na Balearach, a dokładnie na Ibizie, gdzie od lata 1988 brzmienia z USA odnalazły rzeszę zwolenników. Wplatane w sety przez np. Alfredo Fiorillo czy DJ-a Ku numery house'owe odniosły wielki sukces z pomocą zabawowej atmosfery wspomaganej przez ecstasy. Wśród ludzi odwiedzających Ibizę znalazł się w pewnym czasie sam Paul Oakenfold, nieznany wtedy szerszej publiczności. Tutaj podchwycił amerykańskie brzmienia i postanowił je wypromować w swoim kraju. Z trudnościami zorganizował kilka cyklicznych imprez np. "The Future" czy "Spectrum", które przyciągały nie tylko stałych bywalców klubów na Balearach, ale i nieznających jeszcze nowych brzmień klubowiczów. Powoli house ogarniał Anglię. Zaczęli go grać Mr C, Eddie Richards czy Kid Batchelor. Informacje o nowym gatunku pojawiły się w prasie. W halach fabrycznych zaczęto organizować także, bez zezwolenia, liczne imprezy, skupiające fanów muzyki house.
Oprócz sceny angielskiej muzyki house mocno wykształciły się również scena francuska oraz niemiecka z charakterystycznymi dla nich brzmieniami.
Pochodzenie tej muzyki to Stany Zjednoczone
Czas pochodzenia muzyki House to połowa lat 80-siatych XX wieku.
Instrumenty to
-automat perkusyjny
-sampler
-syntezator
-sekwencer
Największa popularnośc muzyka House miała w latach 90-siątych XX wieku do dnia obecnego.
Gatunki pokrewne to:
-post-disco
-disco
Podgatunki to:
hip house, hard house, Italo, electro, Chicago, funky, deep, acid
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym to:
disco house , tech house, electro house
Style regionalne to:
Italo house , French house, Chicago house
Techno
Techno – gatunek muzyki elektronicznej powstały w Detroit w latach 80siątych XX wieku. Ze względu na typowo elektroniczny charakter gatunku i dużą popularność na początku lat 90-siątych , nazwą techno bywa powszechnie mylnie określana całość elektronicznej muzyki tanecznej.
Techno to muzyka elektroniczna o jednostajnym, regularnym rytmie w metrum cztery czwarte. Klasyczne techno posiada stosunkowo szybkie tempo około 130–140 uderzeń na minutę. Muzyka ta charakteryzuje się stosowaniem niemal wyłącznie syntetycznych bądź elektronicznie przetworzonych dźwięków, co odróżnia ją od muzyki house. Niektóre utwory techno posiadają melodie lub wyraziste warstwy basowe, jednak w odróżnieniu od wielu innych gatunków elektronicznej muzyki tanecznej te elementy nie są kluczowe dla gatunku. Muzyka techno, jako że jest przeznaczona przede wszystkim do grania w klubach, jest produkowana w taki sposób, aby miksowanie poszczególnych utworów ze sobą było łatwe: utwory są przeważnie całkowicie instrumentalne i rzadko posiadają rozbudowane partie wokalne, w odróżnieniu od takich gatunków jak house czy trance.
Początki techno sięgają późnych lat 70-siątych oraz eksperymentalnej muzyki elektronicznej, komponowanej w tamtym okresie. Największy wkład w stworzenie fundamentów techno, ma niemiecka grupa Kraftwerk. Jednak właściwym miejscem i czasem powstania tego gatunku jest miasto Detroit połowy lat 80-siątych. Do protoplastów należą m.in. Juan Atkins, Derrick May, oraz Kevin Saunderson, których muzyka zmieniła w owym czasie kształt sceny muzycznej tego miasta. Duży wpływ na ich działalność miały Chicago house oraz funk. Zafascynowani elektronicznymi dźwiękami, zaczęli tworzyć własną muzykę, używając do tego celu automatów perkusyjnych Roland TR-808 oraz TR-909.
Na przestrzeni lat wyłoniło się kilka podgatunków techno takich jak acid, czy też minimal. Wraz z upływem czasu muzyka ta stawała się coraz bardziej eksperymentalna. Przykładem tej tendencji jest twórczość Cristiana Vogla oraz Jeffa Millsa.
Techno, które w Stanach Zjednoczonych nigdy nie zdobyło popularności na wielką skalę, trafiło do Europy, gdzie gatunek zyskał większe zainteresowanie. Popularność Techno znacznie wzrosła na początku lat 90-siątych, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i Niemczech, gdzie techno wraz z acid house oraz pochodnymi gatunkami było muzyką, która dominowała na ówczesnych imprezach rave.
W Polsce techno odtwarzane jest jedynie w wybranych klubach muzycznych, przez co ma ono charakter raczej niszowy. Również od strony wydawniczej, gatunek ten jest undergroundowy. Polskimi oficjalnie działającymi winylowymi wytwórniami o profilu muzyki techno są Recognition Records, Neuroshocked Recordings, Currently Processing, Scythe Squadron. Istnieje również szereg digital labeli oraz netlabeli mających na celu promocję tejże muzyki.
Pochodzenie muzyki techno to:
-chicago house
-electro
-industrial
Czas i miejsce powstania tej muzyki to połowa lat 80-siatych XX wieku, w Detroit.
Instrumenty to:
-syntezatory
-samplery
-automaty perkusyjne
Największa popularnośc muzyki techno to:
wczesne lata 90-siąte.
Gatunki pokrewne to:
-IDM
Podgatunki to:
acid – ambient – minimal – Schranz
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym:
microhouse – tech house – tech trance – techstep
Style regionalne to:
detroit – birmingham
Techno to muzyka elektroniczna o jednostajnym, regularnym rytmie w metrum cztery czwarte. Klasyczne techno posiada stosunkowo szybkie tempo około 130–140 uderzeń na minutę. Muzyka ta charakteryzuje się stosowaniem niemal wyłącznie syntetycznych bądź elektronicznie przetworzonych dźwięków, co odróżnia ją od muzyki house. Niektóre utwory techno posiadają melodie lub wyraziste warstwy basowe, jednak w odróżnieniu od wielu innych gatunków elektronicznej muzyki tanecznej te elementy nie są kluczowe dla gatunku. Muzyka techno, jako że jest przeznaczona przede wszystkim do grania w klubach, jest produkowana w taki sposób, aby miksowanie poszczególnych utworów ze sobą było łatwe: utwory są przeważnie całkowicie instrumentalne i rzadko posiadają rozbudowane partie wokalne, w odróżnieniu od takich gatunków jak house czy trance.
Początki techno sięgają późnych lat 70-siątych oraz eksperymentalnej muzyki elektronicznej, komponowanej w tamtym okresie. Największy wkład w stworzenie fundamentów techno, ma niemiecka grupa Kraftwerk. Jednak właściwym miejscem i czasem powstania tego gatunku jest miasto Detroit połowy lat 80-siątych. Do protoplastów należą m.in. Juan Atkins, Derrick May, oraz Kevin Saunderson, których muzyka zmieniła w owym czasie kształt sceny muzycznej tego miasta. Duży wpływ na ich działalność miały Chicago house oraz funk. Zafascynowani elektronicznymi dźwiękami, zaczęli tworzyć własną muzykę, używając do tego celu automatów perkusyjnych Roland TR-808 oraz TR-909.
Na przestrzeni lat wyłoniło się kilka podgatunków techno takich jak acid, czy też minimal. Wraz z upływem czasu muzyka ta stawała się coraz bardziej eksperymentalna. Przykładem tej tendencji jest twórczość Cristiana Vogla oraz Jeffa Millsa.
Techno, które w Stanach Zjednoczonych nigdy nie zdobyło popularności na wielką skalę, trafiło do Europy, gdzie gatunek zyskał większe zainteresowanie. Popularność Techno znacznie wzrosła na początku lat 90-siątych, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i Niemczech, gdzie techno wraz z acid house oraz pochodnymi gatunkami było muzyką, która dominowała na ówczesnych imprezach rave.
W Polsce techno odtwarzane jest jedynie w wybranych klubach muzycznych, przez co ma ono charakter raczej niszowy. Również od strony wydawniczej, gatunek ten jest undergroundowy. Polskimi oficjalnie działającymi winylowymi wytwórniami o profilu muzyki techno są Recognition Records, Neuroshocked Recordings, Currently Processing, Scythe Squadron. Istnieje również szereg digital labeli oraz netlabeli mających na celu promocję tejże muzyki.
Pochodzenie muzyki techno to:
-chicago house
-electro
-industrial
Czas i miejsce powstania tej muzyki to połowa lat 80-siatych XX wieku, w Detroit.
Instrumenty to:
-syntezatory
-samplery
-automaty perkusyjne
Największa popularnośc muzyki techno to:
wczesne lata 90-siąte.
Gatunki pokrewne to:
-IDM
Podgatunki to:
acid – ambient – minimal – Schranz
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym:
microhouse – tech house – tech trance – techstep
Style regionalne to:
detroit – birmingham
Subskrybuj:
Posty (Atom)